Urodził się 31 stycznia 1895 r. w Jodłowniku pow. Limanowa. Syn Wojciecha i Anny z Drożdżów.

Ukończył szkołę powszechną w Szczyrzycu koło Limanowej, W latach 1908-1914 kształcił się w II Szkole Realnej w Krakowie (maturę uzyskał w 1927 r. w gimnazjum w Stanisławowie).

W czasie I wojny światowej od 4 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. Przydzielony do 9 kompanii 2 pułku piechoty LP, brał udział w walkach w Karpatach, podczas których w styczniu 1915 r. został kontuzjowany. Po wyleczeniu się z ran latem 1915 r. otrzymał przydział do 5 szwadronu2 pułku ułanów LP. W jego składzie uczestniczył w walkach na Lubelszczyźnie i Wołyniu (1915-1916). Od 28 listopada 1916 do 24 sierpnia 1917 r. stacjonował w Mińsku Mazowieckim.

Po kryzysie przysięgowym z lipca 1917 r. pozostał w pułku. Od września służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) po likwidacji pułku (19 lutego) zakończył służbę w Legionach. 

Pracował wówczas w majątku rolnym. Dwukrotnie aresztowany przez władze austriackie, po ucieczce przybył do Mińska Mazowieckiego, gdzie wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej. Tam służył w szwadronie kawalerii.

Od listopada 1918 r. w stopniu ppor. kaw. brał udział w walkach z Ukraińcami w rejonie Lwowa. Od 1919 r. w 9 pułku ułanów. Dwukrotnie ranny pod Mościskami i Radziechowem. W 1920 r. awansował na por. kaw.

Wybitnie odważny i doskonały bojowo oficer. Dwukrotnie ciężko ranny. Odznaczył się dowodząc w walkach w rejonie Zamościa i w zdobywaniu Smotawy wykonując niespodziewanie szarżę w nocy na będący w tej miejscowości 2 pułk konny bolszewików. Rotmistrz Płonka wpadł do środka wsi i wzniecił panikę i zmusił wroga do bezładnej ucieczki. Po raz wtóry, ranny pod Antoniówką, skutecznie szarżą osłonił odwrót dywizji.

Zweryfikowany jako rtm. kaw. z 1 czerwca 1919, 25 sierpnia 1926 r. został I oficerem sztabu 6 Samodzielnej Brygady Kawalerii. 1 stycznia 1927 r. awansował na mjr. kaw. W latach 1929-1931 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po jej ukończeniu objął funkcję szefa sztabu Brygady Kawalerii „Toruń”, a 1 listopada 1932 r. wykładowcy w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. 1 stycznia 1933 r. awansował na ppłk. dypl. kaw. W październiku 1935 r. został zastępcą dowódcy 14 pułku ułanów. 11 sierpnia 1937 r. został dowódcą 22 pułku ułanów. 19 marca 1939 r. awansował na płk. dypl. kaw.

Na czele pułku (w ramach Kresowej Brygady Kawalerii) brał udział w kampanii 1939 r. Walczył m.in. nad Wartą i na Lubelszczyźnie. 23 września z rozbitych oddziałów utworzył improwizowaną grupę „Chełm”, która weszła w skład grupy płk. dypl. Tadeusza Zieleniewskiego. 2 października wraz z całą grupą złożył broń przed Sowietami we wsi Momoty Górne koło Janowa Lubelskiego. Przebywał w obozie w Starobielsku.

W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 4 i 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na gen. bryg.

Rodziny nie założył.

Jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

CAW, I.480.808; K. Banaszek, W.K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000; Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; J. Giza, Nowosądecka lista katyńska, Nowy Sącz 2009; Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976;„Monitor Polski” 1931, nr 179; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; B. Szwedo, Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945 t. II (1914-1921) cz. 3, Leszno-Tarnobrzeg 2006.