Urodził się 11 listopada 1894 r. w Tarnowie. Syn Stanisława.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. W 1920 r. dowodził plutonem 3 pułku strzelców konnych, a następnie został oficerem 5 pułku strzelców konnych.

W pułku tym służył aż do 1930 r. Zweryfikowany jako por. kaw. z 1 czerwca 1919 r., 1 stycznia 1930 r. awansował na rtm. kaw. Przeniesiony do 7 pułku ułanów, był dowódcą szwadronu (1931), a także, przejściowo, oficerem Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych (1932). Od 1938 r. służył w sekretariacie kierowników kursów w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie.

Podczas kampanii 1939 r. pełnił służbę w II rzucie sztabu Armii „Pomorze”. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. 

W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr. 

Jest upamiętniony Dębem Pamięci w Tarnowie w pobliżu kościoła pw. Chrystusa Dobrego Pasterza (al. Wojska Polskiego), jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976;Księga dziejów 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Generała Kazimierza Sosnkowskiego, Londyn 1969; „ Monitor Polski” 1931, nr 111; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.