Urodził się 18 września 1897 r. w Podotwocku (obecnie Karczew). Syn Piotra i Karoliny z Rogalskich.

W 1916 r. ukończył Gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie, po czym podjął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej.

W czasie I wojny światowej od 1916 r. należał do Polskiej Organizacji Wojskowej. Latem 1917 r. przesiedlony przez niemieckie władze okupacyjne do miasteczka Płotele na Litwie i oddany pod dozór policji.

W grudniu 1918 r. w grupie 18 osób usiłował przedostać się do Polski. Grupa ta została rozproszona przez bolszewików, a on sam przez dwa tygodnie ukrywał się w okolicy miasta Telsze. Na początku lutego 1919 r. dotarł do Grajewa, a stamtąd do Warszawy.

W lutym 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego. Służył w 7 pułku ułanów. Uczestniczył w walkach z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Od 20 lipca do 20 listopada 1920 r. był elewem Szkoły Podchorążych. Po jej ukończeniu przydzielony do dowództwa 21 pułku piechoty. 21 grudnia został bezterminowo urlopowany, po czym przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 września 1922 r. mianowany ppor. rez. piech.

W 1924 r. ukończył prawo i nauki polityczne na Uniwersytecie Warszawskim.

Pracował jako adwokat w Sądzie Apelacyjnym w Warszawie, prowadził własną kancelarię w Warszawie. Był radcą prawnym Zrzeszenia Spirytusowego.

W 1936 r., podczas procesu zabójcy wachm. Jana Bujaka (z 7 pułku ułanów) – Judki Chaskielewicza, był pełnomocnikiem rodziny zamordowanego.

W latach 1923-1928 odbywał ćwiczenia w rezerwie w 21 pułku piechoty, w Centralnej Szkole Strzeleckiej w Toruniu i w 76 pułku piechoty. Od 1928 r. pozostawał w rezerwie przydzielony do 7 pułku ułanów. W pułku tym odbył ćwiczenia w 1930 i 1931 r. 2 stycznia 1932 r. awansował na por. rez. kaw. 

Po odbytych w 1933 r. ćwiczeniach dowódca 7 pułku ułanów płk. dypl. Julian Filipowicz napisał o nim: Wzorowy oficer rezerwy, służbę wojskową traktuje z pełnym zamiłowaniem, ideowo. Umysł jasny, sprawnie wydaje rozkazy, polowo wyrobiony. wybitny dca plutonu.

Podczas kampanii 1939 r. ochotniczo dołączył do Wojska Polskiego. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy z 1 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim. 

Odznaczony Krzyżem Walecznych, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.

Żonaty z Marią Sach, miał synów Jerzego i Mirosława.

Jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000;J. K[iński], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1991, nr 2; Księga dziejów 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Generała Kazimierza Sosnkowskiego, Londyn 1969; Księga Pamiątkowa 1830-29.XI-1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej, Ostrów Mazowiecka 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.