Urodził się 31 maja 1885 r. w majątku Dorohowo na Nowogródczyźnie. Syn Fabiana, ziemianina, i Anny z Pruszewskich.

Jako uczeń gimnazjum uczestniczył w strajku szkolnym (1905 r.). Maturę uzyskał w Mińsku Litewskim (1907 r.). Następnie studiował na Wydziale Fizyko-Matematycznym uniwersytetu w Moskwie. W 1912 r. uzyskał doktorat chemii.

1 października 1912 r. podjął obowiązkową służbę wojskową w armii rosyjskiej w charakterze jednorocznego ochotnika.

Po wybuchu I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 r.  w armii rosyjskiej. Dowodził plutonem i szwadronem 19 pułku dragonów. Uzyskał stopień chor. kaw. Ranny 1 listopada, do 1 lutego 1915 r. leczył się w szpitalu. Następnie powrócił do pułku. 1 stycznia 1916 r. skierowany na sześciomiesięczny kurs do Mikołajewskiej Wojskowej Szkoły Kawalerii w Petersburgu. Po jego ukończeniu, awansowany na ppor. kaw., powrócił do19 pułku dragonów. Jako dowódca szwadronu walczył na froncie zachodnim. 5 lipca 1917 r. awansował na por. kaw.

Po utworzeniu II Korpusu Polskiego 11 listopada wstąpił do Polskiego Kawaleryjskiego Dywizjonu (potem: 5 pułku ułanów), w którym dowodził plutonem oraz sprawował funkcję adiutanta. Uczestniczył w bitwie z Niemcami pod Kaniowem (11 maja 1918). Po kapitulacji korpusu (12 maja) dostał się do niewoli. Przebywał w niej w Brześciu nad Bugiem.

Od 14 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Przydzielony do tworzonego w Mińsku Mazowieckim 5 pułku ułanów, został ponownie jego adiutantem. Razem z dowództwem pułku 1 kwietnia opuścił miasto, udając się na front. 6 czerwca 1919 r. został dowódcą 4 szwadronu Uczestniczył w walkach z bolszewikami. W sierpniu 1920 r. awansował na rtm. kaw. (z dniem 1 kwietnia). Od 1 września do 1 października pełnił służbę w szwadronie zapasowym w Garwolinie. Potem otrzymał stanowisko kwatermistrza pułku.

Od 16 marca 1921 do 30 listopada 1922 r. kwatermistrz pułku. Zweryfikowany jako mjr kaw. ze starszeństwem z  1 czerwca 1919 r., od 1 grudnia 1922 do 1 października 1923 przebywał na kursie w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu oraz w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie (15 października-21 listopada 1923). Od 1 grudnia 1923 r. sprawował funkcję zastępcy dowódcy 5 pułku ułanów. Przejściowo był też dowódcą tego pułku. W okresie od 24 kwietnia do 31 lipca 1927 r. uczestniczył w kursie doszkalającym sztabowych oficerów kawalerii w Grudziądzu. 1 stycznia 1928 r. awansował na ppłk. kaw. 

W tym czasie opinię o jego osobie wydał gen. Gustaw Orlicz-Dreszer, pisząc m.in.: Oficer traktujący służbę wojskową z wielkim zamiłowaniem. Pracowity, stanowczy, inteligentny, choć o małej inicjatywie. W bitwie odważny. Posiada duże zdolności, życiowy optymista, wybitny oficer sztabowy.

12 marca 1929 r. został Rejonowym Inspektorem Koni w Rzeszowie, a 15 lutego 1932 r. w Gródku Jagiellońskim. 31 maja 1933 r. przeniesiony w stan spoczynku.

Mieszkał w majątku w Dorohowie.

W 1939 r. powołany do WP, został przydzielony do Sztabu Naczelnego Wodza. Kontuzjowany podczas bombardowania Brześcia nad Bugiem, powrócił na rekonwalescencję do Dorohowa. Wkrótce po agresji sowieckiej z 17 września dostał się do niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony z obozu na podstawie listy nr 029/2 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim. 

W 1943 r. jego zwłoki zidentyfikowano (nr 275); znaleziono przy nich naramiennik bez odznak, kopertę dwie pocztówki, kartę szczepień oraz odręcznie rysowaną mapę Europy.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na gen. bryg. 

Jest upamiętniony Dębem Pamięci w Szkole Podstawowej w Brzózem, jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

CAW, I.480.745; J. Cygan, W.K. Cygan, Ziemia mińska na drodze do niepodległości 1914-1921, Mińsk Mazowiecki-Warszawa 2008; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 3, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2011; L. Fabianowicz, Oficerowie 5 Pułku Ułanów Zasławskich zamordowani przez NKWD w 1940 roku, „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej” 1997, nr 154; Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; J. Kuligowski, Mińskie spotkania z historią, Mińsk Mazowiecki 2023; „Monitor Polski” 1933, nr 63; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; 1932; Rocznik oficerski rezerw 1934; W. R[yżewski], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” nr 2/1991.