Urodził się 5 kwietnia 1895 r. w Karczówce (obecnie część Kielc). Syn Franciszka i Anny z Dąbrowskich.

Uczęszczał do Szkoły Handlowej w Kielcach skąd został relegowany za udział w strajku szkolnym. Ukończył II Wyższą Szkołę Realną w Krakowie. Absolwent Studium Rolniczego Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Od 1913 r. członek Związku Strzeleckiego.

W czasie I wojny światowej od 1914 r. w armii rosyjskiej, ukończył kilkumiesięczny kurs w Konstantynowskiej Szkole Wojskowej. Następnie w stopniu chor. 10 lutego 1915 r. wstąpił do Dyonu Ułanów Polskich (potem: 1 pułku ułanów). Służył w 2 szwadronie. Awansował do stopnia ppor. kaw. Potem w jego składzie walczył z bolszewikami w I Korpusie Polskim. Należał wówczas do Ligi Wojennej Walki Czynnej. Po demobilizacji korpusu latem 1918 r. powrócił do kraju.

Od 29 października 1918 r. w Wojsku Polskim. Sformował szwadron kawalerii w Kielcach, z którym wszedł w skład 7 pułku ułanów – był dowódcą plutonu i 4 szwadronu. Wyróżnił się podczas walk z Ukraińcami w rejonie Uhnowa.

W rozkazie dziennym nr 4 z 22 lutego 1919 r. Grupy płk. brygadiera Berbeckiego zapisano: Por. Cendro Wincenty Witold z 7 p.uł. na czele szwadronu wykazał z pogardą śmierci dnia 18 lutego 1919 r. trudny manewr przedarcia się przez zwartą linię nieprzyjaciela pod wsią Stajami i dotarł do Uhnowa, przewożąc niezbędne do doręczenia meldunki do wyższego dowództwa. Wrócił tą samą drogą z wielką brawurą i przywiózł nadzwyczaj ważne rozkazy i meldunki, czym przyczynił się w znacznej mierze do podniesienia ducha w szeregach obrońców Bełza i umożliwił wyższemu dowództwu wydanie odpowiednich, dostosowanych do trafnej oceny sytuacji, rozkazów. Wykazał talent dowódcy, stanowczość i głęboki wpływ moralny na żołnierzy [z wniosku na order Virtuti Militari].

Od czerwca 1919 r. dowodził 3 szwadronem. Na jego czele brał udział w walkach z bolszewikami.

Po wojnie, zweryfikowany jako por. kaw. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919, był adiutantem 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim. Do końca 1924 r. zajmował stanowiska oficera sztabu VII Brygady Jazdy, adiutanta X Brygady Kawalerii oraz referenta w Dowództwie Okręgu Korpusu nr IX w Brześciu nad Bugiem. Przeniesiony do 26 pułku ułanów, dowodził pododdziałem łączności. Ukończył kurs doszkalający w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu oraz kurs łączności w Zegrzu (1927 r.). Awansowany 1 stycznia 1927 r. na rtm. kaw., w latach 1930-1932 r. uczył się w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, jednak dyplomu jej ukończenia nie otrzymał. Następnie w 17 pułku ułanów (dowódca 3 szwadronu). 1 stycznia 1935 r. awansował na mjr. kaw. W czerwcu przeniesiony do 1 pułku ułanów, był dowódcą szwadronu zapasowego. Od 2 lipca 1938 r. zajmował stanowisko kwatermistrza w 25 pułku ułanów.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Od 3 września sprawował funkcję II zastępcy dowódcy pułku. Po rozbiciu pułku pod Władypolem (27 września) dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Putywlu, a od 4 listopada w Kozielsku. 

Wywieziony na podstawie listy nr 017/3 z 5-7 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim. W 1943 r. jego zwłoki zidentyfikowano (nr 996); znaleziono przy nich legitymację, order Virtuti Militari, kartę szczepień, legitymację oficerską, papierośnicę, książeczkę PKO, protokół oraz dekret na nazwisko Władysław Symonowicz.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie otrzymał Krzyż Walecznych po raz trzeci oraz awansowany został (2007) na ppłk. 

Żonaty z Zofią Stebelską, miał córkę Hannę Zofię (ur. 28 VI 1922) i syna Andrzeja Stanisława (ur. 12 II 1926), inżyniera.

Jest upamiętniony Dębem Pamięci przy Szkole Podstawowej nr 3 w Płońsku, jego pamięci poświęcono tablicę w kościele na Karczówce w Kielcach i tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

CAW, I.482.24-1775, VM; K. Banaszek, W.K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; L. Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Lublin 1986; Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976; Księga dziejów 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Generała Kazimierza Sosnkowskiego, Londyn 1969; J. Litewski, M. Dziewanowski, Dzieje 1-go Pułku Ułanów Krechowieckich, Warszawa 1932; G. Łukomski, w: Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945 t. II (1914-1921) cz. 1, Koszalin 1991;„Monitor Polski” 1932, nr 167; Pamiętniki znalezione w Katyniu, Paris-Warszawa 1990; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; W. R[yżewski], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1992, nr 1; K. Szczypiorski, Ułani Lubelscy, Warszawa 2010.