Urodził się 16 czerwca 1888 r. w Grabowie nad Pilicą. Syn Szymona i Józefy.

W czasie I wojny światowej w armii rosyjskiej i formacjach polskich na wschodzie.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. W stopniu ppor. kaw. służył w 7 pułku ułanów. Na początku 1919 r. przeniesiony został do Dowództwa Okręgu Generalnego Warszawa. Później powrócił do 7 pułku ułanów.

Zweryfikowany jako rtm. kaw. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., służył w 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim. W 1923 r. był oficerem szefostwa remontu Dowództwa Okręgu Korpusu nr I w Warszawie, po czym powrócił do pułku. Awansowany 1 stycznia 1927 r. na mjr. kaw., w kwietniu 1928 r. został kwatermistrzem 13 pułku ułanów. W lipcu 1929 r. przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu nr III, a 28 lutego 1930 r. w stan spoczynku.

Mieszkał m.in. w Samborze.

Podczas II wojny światowej znalazł się pod okupacją sowiecką. Aresztowany w 1940 r.

Wywieziony na podstawie listy nr 056/3 z 5-9 maja 1940 r., wkrótce potem został zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie.

Odznaczony Krzyżem Walecznych.

Jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Księga dziejów 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Generała Kazimierza Sosnkowskiego, Londyn 1969; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934; Ukraiński ślad Katynia, Warszawa 1995.