Urodził się 18 grudnia 1889 r. w Wólce koło Nowego Miasta. Syn Stanisława i Stanisławy z Zalewskich.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. W 1920 r. jako dowódca szwadronu 7 pułku strzelców konnych walczył z bolszewikami.

Zweryfikowany jako por. kaw. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. i awansowany 15 sierpnia 1924 r. na rtm. kaw., w pułku tym służył do 1928 r. Następnie w 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim. 28 lutego 1930 r. przeniesiony w stan spoczynku.

W 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.

W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976; Księga dziejów 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Generała Kazimierza Sosnkowskiego, Londyn 1969; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934.