Urodził się 3 października 1891 r. w Radomsku. Syn Antoniego i Franciszki z Olszewskich.

W czasie I wojny światowej od maja 1915 r. w Legionach Polskich. Służył w 4 pułku piechoty LP. Brał udział w walkach na Lubelszczyźnie i Wołyniu. Od wiosny 1917 r. sprawował funkcję zastępcy komendanta obwodu mińskiego Polskiej Organizacji Wojskowej ps. „Mały”, „Krótki”. Aresztowany 22 lipca przez Niemców, był więziony w Mińsku Mazowieckim, a od sierpnia przebywał w obozie internowanych w Szczypiornie. Na początku września przewieziony do Havelbergu, zaś na początku stycznia 1918 r. do Modlina. Zwolniony w czerwcu, wyjechał na teren okupacji austriackiej.

Od 11 listopada do 31 grudnia 1918 i od 1 lipca 1919 r. w Wojsku Polskim. Zweryfikowany jako por. adm. z 1 czerwca 1919, w latach 1921-1923 służył w Okręgowym Zakładzie Gospodarczym Kielce i nr X w Przemyślu. Następnie nadetatowo w Departamencie Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1924 r. oddelegowany do kontrwywiadu Korpusu Ochrony Pogranicza, w 1926 r. został przedstawicielem Oddziału II Sztabu Generalnego w Komendzie Głównej Policji Państwowej. 31 sierpnia 1928 r. został przeniesiony do rezerwy. 19 marca 1939 r. awansował na kpt. rez. int.

W policji w stopniu nadkomisarza od 1 września 1928 r. był oficerem w Komendzie Głównej. Uchodził za „szarą eminencję” w policji. W lutym 1935 r. przeniesiono go do komendy wojewódzkiej we Lwowie. Od 11 sierpnia 1936 r. pozostawał w dyspozycji komendanta głównego policji. 29 maja 1937 r. został zastępcą komendanta policji m. st. Warszawy.

W 1927 r. należał do Komitetu Organizacyjnego Zjazdu b. więźniów ideowych z lat 1914-1921., wchodził w skład Rady Muzeum Policji Państwowej. Współzałożyciel Policyjnego Związku Sportowego w Polsce.

Podczas kampanii 1939 r. zapewne 6 września opuścił stolicę, ewakuowany w kierunku wschodnim. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie. W obozie prowadził pracę uświadamiającą wśród więzionych policjantów, za co przez 72 dni był przetrzymywany w areszcie.

Wywieziony na podstawie listy nr 027/2 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w Twerze.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami, Krzyżem Walecznych, złotym i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na podinspektora.

Opublikował: Za drutami Szczypiorna, Hawelberu i Modlina, w: Za kratami więzień i drutami obozów t. I, Warszawa 1927.

Jest upamiętniony Dębem Pamięci na terenie Szkoły Podstawowej nr 4 w Mińsku Mazowieckim, jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.

J. Cygan, W.K. Cygan, Ziemia mińska na drodze do niepodległości 1914-1921, Mińsk Mazowiecki-Warszawa 2008; J. Cygan, B. Szmidt, Podinspektor Bolesław Kusiński 1891-1940, Mińsk Mazowiecki 2011; W. Cygan, Dęby katyńskie na terenie Mińska Mazowieckiego, Mińsk Mazowiecki 2022;J. Kuligowski, Mińskie spotkania z historią, Mińsk Mazowiecki 2023; R. Litwiński, Korpus policji w II Rzeczypospolitej. Służba i życie prywatne, Lublin 2007; Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego t. 1, Warszawa 2006; „Monitor Polski” 1932, nr 109; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934; B. Tuszyński, Księga sportowców polskich ofiar II wojny światowej 1939-1945, Warszawa 1999.