Urodził się 31 stycznia 1897 r. we wsi Tuł  koło Wołomina. Syn Adama i Franciszki z Balów.

W 1915 r. ukończył IV gimnazjum w Warszawie, po czym od 1916 r. studiował na Wydziale Medyczno-Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego.

Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Wstąpił do 5 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim. Był pomocnikiem lekarza w izbie chorych. 7 lutego 1919 r. awansował na plut. W składzie dowództwa pułku 5 kwietnia 1919 r. wyjechał na front. Walczył z Ukraińcami i bolszewikami. Był młodszym lekarzem pułku. 7 października skierowany na trzymiesięczny kurs medyków wojskowych na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Po jego ukończeniu powrócił do pułku. 1 lutego 1920 r. mianowany ppor. san. Jak pisał dowódca 5 pułku ułanów ppłk. Spirydion Koiszewski (…) odznaczał się sumiennością w spełnianiu obowiązków, w polu zaś odwagą, będąc zawsze w pierwszej linii, niosąc pomoc rannym i nieraz sam osobiście wynosząc pod kulami takowych w ostatniej chwili, ratując ich od niewoli bolszewickiej.

Zweryfikowany jako por. plek. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. był młodszym lekarzem 13 pułku piechoty odkomenderowanym celem dokończenia studiów na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując w 1924 r. dyplom lekarski. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na kpt. lek. Był lekarzem w 62 pułku piechoty (1924), 28 pułku artylerii polowej, szkole lotniczej w Dęblinie, 1 pułku szwoleżerów (1928) i w Szpitalu Szkolnym Centrum Wyszkolenia Sanitarnego. W maju 1932 r. został kierownikiem referatu rewizyjno-lekarskiego Departamentu Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych. 1 stycznia 1933 r. awansował na mjr. lek. W 1936 r. służył w wydziale lekarsko-technicznym tego departamentu. W tym też roku został st. ordynatorem oddziału wewnętrznego 1 Szpitalu Okręgowym w Warszawie. W latach 1937-1939 komendant Wojskowego Szpitala Sezonowego w Inowrocławiu.

Należał do Oddziału Warszawskiego Związku Lekarzy Państwa Polskiego, od grudnia 1937 r. kierownikiem ambulatorium Fundacji „Domy Akademickie im. Prezydenta Gabriela Narutowicza” w Warszawie.

Podczas kampanii 1939 r. ewakuowany z Warszawy w kierunku wschodnim, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 032/1 z 14 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim. W 1943 r. jego zwłoki zidentyfikowano (nr 3298); znaleziono przy nich trzy pocztówki i dyplom lekarski.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.

Żonaty z Eugenią Juszko, miał synów Jerzego Adama (3 IX 1932-7 X 1986), historyka, i Tadeusza Leopolda (20 VIII 1935-6 VIII 2009).

Jest upamiętniony Dębem Pamięci na terenie Zespołu Szkół Zawodowych nr 2 w Ostrołęce, jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

L. Fabianowicz, Oficerowie 5 Pułku Ułanów Zasławskich zamordowani przez NKWD w 1940 roku, „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej” 1997, nr 154; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 2, Warszawa 1999; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego 1934; U. O[lech], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1989, nr 4; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1938, Warszawa 1938; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1936, Warszawa 1936; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.