Urodził się 31 maja 1899 r. w Mińsku Mazowieckim. Syn Karola i Marii z Urbańskich.

W latach 1909-1914 kształcił się w gimnazjum w Warszawie, a następnie w Rostowie nad Donem.

W czasie I wojny światowej w listopadzie 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji. Po jego demobilizacji latem 1918 r. powrócił do kraju.

Od listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w 7 pułku ułanów. Brał udział w walkach z Ukraińcami i bolszewikami. Ranny 16 kwietnia 1919 r. pod Lipniszkami, po rekonwalescencji został przydzielony do 13 pułku ułanów. Był dowódcą plutonu. Wyróżnił się 3 października 1920 r. w walce z bolszewikami pod wsią Zasulią.

Po wojnie pozostał w pułku. Na początku 1923 r. ukończył pięciomiesięczny kurs chorążych i podchorążych kawalerii i wojsk taborowych w Gnieźnie. Mianowany ppor. kaw. ze starszeństwem z 1 czerwca 1922 r. Dowodził plutonem w szwadronie km. 1 czerwca 1924 r. awansował na por. kaw. W październiku przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza, służył w 8 szwadronie KOP w Krasnem nad Uszą, a potem w 1 szwadronie KOP w Budsławiu i 14 szwadronie KOP w Zaleszczykach. W 1930 r. przeniesiony do 1 pułku ułanów, był w nim dowódcą szwadronu. W 1931 r. ukończył sześciomiesięczny kurs unitarny w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych, a następnie został przydzielony do 2 pułku pancernego. W pułku tym sprawował funkcje dowódcy plutonu, szwadronu i oficera broni. Po jego przeformowaniu (1933 r.) w 2 baon czołgów i samochodów pancernych od 1934 r. był jego adiutantem. W grudniu 1934 r. przeniesiony do 10 pułku ułanów, został oficerem intendentury Brygady Kawalerii „Białystok”. 1 stycznia 1936 r. awansował na rtm. kaw. Od 1937 r. służył w 8 baonie pancernym. W listopadzie 1938 r. został dowódcą 1 kompanii podchorążych rezerwy w Szkole Podchorążych Rezerwy Broni Pancernych.

Podczas kampanii 1939 r. 2 września otrzymał rozkaz udania się z podchorążymi w kierunku Lwowa. Prawdopodobnie dotarł do Ośrodka Zapasowego Broni Pancernych nr 3 w Podkamieniu na Podolu i zapewne z jego personelem po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy z 2 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty z Wierą Koronkiewicz, miał córkę Janinę, lekarza, i syna Jerzego, inżyniera.

Jest upamiętniony Dębem Pamięci na terenie Zespołu Szkół Ekonomicznych w Mińsku Mazowieckim, jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

W. Cygan, Dęby katyńskie na terenie Mińska Mazowieckiego, Mińsk Mazowiecki 2022;Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; J. K[iński], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1996, nr 1; J. Kuligowski, Mińskie spotkania z historią, Mińsk Mazowiecki 2023; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.