Urodził się 1 czerwca 1878 r. w Stokach koło Bełchatowa. Syn Adolfa Gustawa, nauczyciela, i Karoliny z Koebernichów.

Ukończył gimnazjum klasyczne w Łodzi (1895 r.) oraz fakultet teologiczny na uniwersytecie w Dorpacie. Należał wówczas do korporacji akademickiej „Polonia”. Licencjat uzyskał w 1899 r.

Wyświęcony 24 czerwca 1900 r. na pastora ewangelicko-augsburskiego, pracował jako wikariusz w Zgierzu, od 1 stycznia 1902 r. w Tomaszowie Mazowieckim; od 1 lipca 1903 r. był administratorem zborów w Kole, Babiaku i Izbicy.

Na tym stanowisku prowadził działalność oświatową (był m.in. kierownikiem tamtejszej Polskiej Szkoły Handlowej) i niepodległościową.

W czasie I wojny światowej złożył protest przeciwko Niemcom w obronie prześladowanej ludności cywilnej, za co w okresie od 28 lipca 1915 do 24 czerwca 1916 r. był więziony w Dänholm i Celle. Pozbawiony prawa powrotu do Koła, zamieszkał w Łomży, gdzie objął funkcję administratora. Jednocześnie pracował jako nauczyciel łaciny w gimnazjum męskim. 

Był zaangażowany w prace Centralnego Komitetu Narodowego oraz POW. W związku z protestem przeciwko oddaniu Chełmszczyzny Ukrainie wysiedlony do Łodzi (kwiecień 1918 r.); tam zajął się pracą pedagogiczną. Nauczał religii, historii oraz łaciny w Wyższej Szkole Realnej.

Od 25 września 1919 r. był szefem Głównego Urzędu Duszpasterskiego wyznania ewangelicko-augsburskiego Wojska Polskiego. Zweryfikowany jako senior (płk) ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. 30 września 1929 r. przeszedł w stan spoczynku.

Mieszkał w Sulejówku. Był radnym gminy.

Członek zarządu Stowarzyszenia Przyjaciół Sulejówka.

7 września 1939 r. wyjechał w kierunku wschodnim, na Lubelszczyźnie objął dowództwo nad nieznanym oddziałem. W końcu miesiąca dostał się do niewoli sowieckiej na terenie Zamojszczyzny. Początkowo przebywał w Kozielsku, skąd 23 grudnia przewieziono go do Ostaszkowa.

Wywieziony na podstawie listy nr 027/3 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w Twerze.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 4 kl. i Medalem Niepodległości, pośmiertnie awansował na gen. bryg. (2007 r.).

Żonaty (od 1909 r.) z Lidią Denel, miał z nią synów Bohdana (6 VI 1909-17 IX 1939), kpt. WP, poległego podczas bitwy nad Bzurą, Janusza (15 XII 1921-24 V 2007) i córkę Halinę (ur. 1 XI 1913).

Opublikował: Obóz dla jeńców (offiziergefangenenlager) Celle-Schloss pod Hanowerem, w: Za kratami więzień i drutami obozów t. 1 (Warszawa 1927); „Najgorsi ci Polacy, którzy napierają się niepodległości Polski”, tamże.

Jest patronem kaplicy Ewangelickiej Żołnierza Polskiego w Warszawie, jego pamięci poświęcono tabliczkę w kościele garnizonowym pw. św. Agnieszki w Krakowie, jest wymieniony na tablicy w kościele w Sulejówku, pośmiertnie (1998) otrzymał tytuł Zasłużonego dla miasta Sulejówek.

CAW, I.480.772; R. Dzwonkowski, Leksykon duchowieństwa polskiego represjonowanego w ZSRS 1939-1988, Lublin 2003; Kapelani wrześniowi, Warszawa 2001; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego t. 2, Warszawa 2006; „Monitor Polski” 1932, nr 140;K.J. Rej, Ewangelicka służba duszpasterska w Wojsku Polskim 1919-1950, Warszawa 2000; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934; T. S[itkiewicz], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1990, nr 3-4;B. Tarkowska, Kapelani Wojska Polskiego pomordowani na wschodzie 1940-1941, Warszawa-Mińsk Mazowiecki 2013.