Urodził się 14 sierpnia 1890 r. w Chrościcach pow. Mińsk Mazowiecki. Syn Józefa i Marianny z Szymońskich.

Ukończył studia medyczne, uzyskując dyplom lekarski na uniwersytecie w Kazaniu (1917 r.). Specjalizował się w chorobach wewnętrznych.

W czasie I wojny światowej od 1918 r. służył w I Korpusie Polskim w Rosji. Po jego demobilizacji należał do Polskiej Organizacji Wojskowej.

Od 1918 r. w Wojsku Polskim. Był lekarzem 9 pułku artylerii polowej, w 1921 r. został przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. lek. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919.

Do października 1924 r. był st. asystentem kliniki chorób wewnętrznych Uniwersytetu Warszawskiego, następnie pracował w Krakowie. W 1925 r. powrócił do Warszawy. Podjął pracę jako st. asystent oddziału chirurgii wewnętrznej „B” Szpitala św. Łazarza oraz lekarz Kasy Chorych. Pracował jako lekarz internista w Warszawie.

W 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.

W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, pośmiertnie awansował na mjr.

Żonaty (od 15 X 1927) z Haliną Matuszkiewicz, miał z nią syna Bohdana Jacka (22 XII 1928-22 XII 1968), lekarza, i córkę Blankę Marię (28 IX 1932-26 XII 2020) zamężną Jurewicz.

Jego pamięci poświęcona jest tabliczka w katedrze polowej WP w Warszawie.

Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 3, Warszawa 2003; „Monitor Polski” 1937, nr 178; Ręczajski Wacław lekarz, https://nasi-bliscy.federacja-katyn.org.pl/portrety/reczajski-waclaw/ [dostęp 8 II 2024]; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1938, Warszawa 1938; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1936, Warszawa 1936; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.