Urodził się 25 kwietnia 1895 r. w Wąchocku. Syn Witolda i Florentyny z Kolbiczów.

Do 1905 r. wychowywał  się w domu rodzinnym, a po śmierci ojca w majątku krewnych koło Mińska. 

Od 1907 do 1911 r. uczył się w gimnazjum rządowym w Mińsku; ukończył  pięć klas. Następnie przeniósł się do gimnazjum w Warszawie. Ze względów materialnych w 1913 r. przerwał naukę i podjął pracę  jako praktykant górniczy w kopalni „Niwka” w Zagłębiu Dąbrowskim.

W czasie I wojny światowej od końca sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Początkowo służył w zmobilizowanej 7 Polowej Drużynie „Sokoła” Ludomira Cieślińskiego, a następnie w 3 szwadronie 2 pułku ułanów LP. W jego składzie brał udział w kampanii karpackiej, bukowińskiej, besarabskiej i wołyńskiej. W 1916 r. ukończył kurs w Czewlu na Wołyniu. Od 28 listopada 1916 r. z pułkiem przebywał w Mińsku Mazowieckim. Na wiosnę tego roku odbył kurs oficerski pułku.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od sierpnia 1917 r. w Polskiej Sile Zbrojnej. Przebywał na kursie kawalerii w Mińsku Mazowieckim, a potem w tamtejszym szwadronie kawalerii.

Po rozbrojeniu Niemców przeniesiony do oddziałów walczących z Ukraińcami w okolicach Lwowa. Był dowódcą plutonu w szwadronie „Wilków” lwowskich. Szwadron ten wcielono do 3 pułku strzelców konnych (potem: 5 pułk strzelców konnych). Podczas walk z Ukraińcami i bolszewikami wielokrotnie wyróżnił się. 

27 kwietnia 1921 r. mianowany ppor. kaw., po czym został zweryfikowany jako ppor. kaw. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. W 1922 r. ukończył Szkołę Jazdy w Krakowie i kurs ckm w Chełmie. Służył w 5 pułku strzelców konnych, w którym był kolejno dowódcą szkolnego oddziału ckm, oficerem materiałowym i dowódcą szwadronu. 1 stycznia 1927 r. awansował na rtm. kaw. 30 marca 1934 r. przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu nr V, a 31 sierpnia w stan spoczynku.

Zamieszkał w folwarku Żelazowszczyzna na Wileńszczyźnie.

W 1939 r. zmobilizowany do WP, brał udział w walkach na Lubelszczyźnie. Ranny 23 wrzesnia w Podhuciu. Następnie dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 040/3 z 20 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim. W 1943 r. jego zwłoki zidentyfikowano (nr 2308); znaleziono przy nich kartę mobilizacyjną, legitymację odznaki 5 pułku strzelców konnych i legitymację inwalidzką.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, czterokrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty (od 1922 r.) z Zofią Józefą Zasielską, z którą w 1931 r. się rozszedł, a od 1934 r. z Zofią Dunin-Borkowską.

Jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” 1931, nr 132;J. P[raga], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1992 nr 1; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.