Urodził się 6 kwietnia 1890 r. w Mińsku Litewskim. Syn Aleksandra i Tekli z Dzinkowiczów.

W 1903 r. ukończył Szkołę Realną w rodzinnym mieście, po czym studiował na Wydziale Architektury politechniki w Rydze. Dyplom inżyniera architekta uzyskał 1 czerwca 1914 r.

W czasie I wojny światowej od grudnia 1914 r. w armii rosyjskiej. Służył w 3 zapasowym baonie saperów. Uczestniczył w fortyfikowaniu Wilna i Dyneburga. W lutym 1916 r. ukończył Ujścizorską Szkołę Saperów, po czym został przydzielony do 25 samodzielnej kompanii saperów. W stopniu ppor. sap. walczył na froncie rumuńskim. W połowie roku zachorował na malarię; leczył się w szpitalu w Nowym Borysowie. Z armii rosyjskiej wystąpił w lutym 1918 r. i założył prywatne biuro techniczne, zajmujące się projektowaniem i prowadzeniem robót budowlanych oraz instalowaniem sieci elektrycznej.

Od 1 marca 1919 r. w Wojsku Polskim. Przydzielony do Departamentu Naukowo-Szkolnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. Ukończył kurs pedagogiczny, po czym został inżynierem do zleceń w sekcji budownictwa wojskowego. 31 maja 1920 r. przeniesiony do Zarządu Budowlano-Kwaterunkowego Centralnych Urzędów Ministerstwa Spraw Wojskowych i mianowany kierownikiem zarządu budowy wojskowego szpitala zakaźnego na Powązkach w Warszawie. 16 lutego 1922 r. został przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako kpt. rez. sap. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r.

Jako architekt kierował budową Wojskowych Zakładów Amunicji w Warszawie. Następnie pracował jako architekt powiatowy w Mińsku Mazowieckim. Od 2 marca 1935 r. wchodził w skład Komitetu Rozbudowy Miasta. Był m.in. autorem szkół w Dobrem, Kałuszynie, Mieni, Siennicy, autorem budynku Urzędu Powiatowego w Mińsku Mazowieckim, kaplicy w Wielgolesie, projektował pałacyk Łubieńskich w Mińsku Mazowieckim i willę inż. Jasińskiego. W 1938 r. objął stanowisko architekta miejskiego w Wilnie.

W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, uczestniczył w fortyfikowaniu rejonu jezior augustowskich. Służył w dowództwie Zgrupowania dowódcy Okręgu Korpusu nr III gen. Józefa Olszyny-Wilczyńskiego. Ewakuowany z Grodna na południe, w okolicach Kobrynia po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy z 2 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim. W 1943 r. jego zwłoki zidentyfikowano (nr 2089); znaleziono przy nich pocztówki, kartę szczepień i fotografię.

Pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty z Zofią Michaliną Płodowską, miał córki Barbarę zamężną Bojanowską i Danutę.

Jest patronem ronda w Mińsku Mazowieckim, jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

In memoriam. Pamięci architektów polskich, https://www.archimemory.pl/pokaz/michal_slawinski,43852 [dostęp 7 II 2024]; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; J. Kuligowski, Mińsk Mazowiecki w okresie międzywojennym, w: VI wieków Mińska Mazowieckiego t. V, Mińsk Mazowiecki 2018-2019; J. Kuligowski, Życie polityczne, społeczno-gospodarcze i kulturalne powiatu mińskomazowieckiego w latach 1918-1939, Mińsk Mazowiecki 2013; J. P[raga], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1992, nr 2; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.