Urodził się 21 sierpnia 1891 r. w Warszawie. Syn ArturaOttona, inżyniera architekta, i Aleksandry z Borkowskich.

Ukończył szkołę realną Emiliana Konopczyńskiego w Warszawie (1911 r.), po czym studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej i architekturę na politechnice w Zurychu.

Należał do Związku Strzeleckiego. W lipcu 1914 r. przebywał na kursie instruktorskim organizacji w krakowskich Oleandrach.

3 sierpnia 1914 r. przydzielony do II plutonu 1 kompanii kadrowej, w składzie której 6 sierpnia wyruszył na front ps. „Jerzy”, „Jerzy Borkowski”. Później przeszedł do 1 pułku artylerii LP. Brał udział w całej kampanii legionowej.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach z lipca 1917 r. podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Uczestniczył w rozbrajaniu Niemców w Warszawie w listopadzie 1918 r. 

Od 15 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. W szeregach 8 pułku artylerii polowej od stycznia 1919 r. brał udział w walkach z bolszewikami. Z dniem 1 października 1919 r. mianowany ppor. art., był ranny w rękę. W 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. art. z 1 czerwca 1919.

Kontynuował studia na Politechnice Lwowskiej, uzyskując dyplom inżyniera.

Od 1927 r. mieszkał w Sulejówku koło Warszawy przy ul. Piłsudskiego 18. Pracował w fabryce parowozów (od jesieni 1927 do 1 lipca 1931 r.) i jednocześnie (1 czerwca 1928-19 lutego 1930) jako konstruktor w Komisji Doświadczalnej Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, a potem w Biurze Konstrukcyjnym Broni Pancernych w Warszawie. Po śmierci ojca przejął prowadzone przez niego biuro projektów i projektował i budował domy w Warszawie.  

Podczas II wojny światowej w 1939 r. zmobilizowany do WP, był kierownikiem montowni Parku Stałego Broni Pancernych nr 91 w Brześciu nad Bugiem. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.

W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.

Żonaty (od 27 XII 1927) z Marią Rudzińską, miał syna Jana (ur. 1928) oraz córki Irenę (ur. 1929) i Marię (ur. 1934), a po jej śmierci z Heleną Borkowską, z którą miał córkę Zofię (ur. 1936) zamężną Błaszczyk.

Jego pamięci poświęcona jest tablica w kościele w Sulejówku, na kościele pw. św. Karola Boromeusza w Warszawie i tabliczka w katedrze polowej WP w Warszawie, jest wymieniony na pomniku katyńskim w Otwocku, jest upamiętniony Dębem Pamięci na terenie parafii pw. św. Wincentego à Paulo w Otwocku..

W. Błaszczyk, B. Błaszczyk, Artur Jerzy Spitzbarth – wspomnienie o naszym dziadku, „Stolica” 2019, nr 1-2; Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003;J.M. Majchrowski, Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału, Kraków 2014; „Monitor Polski’ 1933, nr 171; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.