Urodził się 12 kwietnia 1897 r. w Dereczynie na Ukrainie. Syn Stanisława i Józefy z Piotrowskich.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Od 1919 r. brał udział w walkach z bolszewikami.

Po wojnie służył w 7 pułku ułanów w Mińsku Mazowieckim. Zweryfikowany jako por. kaw. ze starszeństwem z 1 czerwca1919 r. Przeniesiony do korpusu oficerów saperów, pełnił służbę w Wojskowym Wydziale Kolejowym w Wilnie (1923, 1924). Od 1926 r. w baonie elektrotechnicznym w Modlinie. 1 stycznia 1928 r. awansował na kpt. sap. Sprawował w nim funkcje dowódcy plutonu, a następnie dowódcy kompanii i I zastępcy dowódcy batalionu. 1 stycznia 1936 r. awansował na mjr. sap.

Od sierpnia 1939 r. w Ośrodku Zapasowym Saperów Specjalnych nr 1. Podczas kampanii wrześniowej po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.

W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Odznaczony złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.

Jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976; Księga dziejów 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Generała Kazimierza Sosnkowskiego, Londyn 1969; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.