Urodził się 2 września 1896 r. we Lwowie. Syn Wenantego i Julii z Zembrowskich.

Ukończył gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie, po czym przez rok studiował w Akademii Rolniczej w Dublanach.

Należał do skautingu i Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

W czasie I wojny światowej od 5 września 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 2 szwadronie 2 pułku ułanów LP. 

12 lutego 1915 r. kpr. Szydłowski prowadził patrol, który został ostrzelany przez Kozaków. Padł jego koń i trzej pozostali z patrolu się wycofali. Szydłowski z jednym ułanem pieszo dotarli do lasu i ostrzelali Kozaków, którzy uciekli. Doszli do wsi, gdzie rozpędzili placówkę nieprzyjaciela, którą skutecznie ścigali. Później pod naporem wroga się wycofali aż do połączenia z nadeszłymi w międzyczasie posiłkami.

W maju 1915 r. operowany na przepuklinę w Wiedniu, po czym podczas rekonwalescencji był przydzielony do kancelarii tamtejszej komendy placu Legionów. W końcu września powrócił do macierzystego pododdziału. Awansował na plut. Z 2 pułkiem ułanów LP od 28 listopada 1916 r. stacjonował w Mińsku Mazowieckim. W czasie kryzysu przysięgowego w Legionach 10 lipca 1917 r. odmówił złożenia przysięgi, po czym ukrywał się przed wcieleniem do armii austro-węgierskiej. 

5 listopada 1918 r. wstąpił do tworzonego 2 pułku szwoleżerów. Awansowany na chor., brał udział w walkach z Czechami na froncie cieszyńskim. 1 marca 1919 r. mianowany ppor. kaw. W okresie od października 1919 do 25 lutego 1920 r. pozostawał na urlopie, celem kontynuacji studiów. Następnie powrócił do pułku, w składzie którego uczestniczył w walkach z bolszewikami. Z dniem 1 kwietnia 1920 r. awansował na rtm. kaw. Po zakończeniu wojny otrzymał dowództwo szwadronu. 1 maja 1922 r. przeniesiono go do rezerwy. Zweryfikowany jako rtm. rez. kaw. z 1 czerwca 1919.

Po odbyciu ćwiczeń wojskowych w 20 pułku ułanów (1929 r.) uzyskał bardzo dodatnią opinię. Rtm. Kazimierz Turyczyn (za zgodą dowódcy pułku) napisał:

Wybitne poczucie honoru i godności, charakter zrównoważony, spokojny, energiczny, b. pilny, staranny i dokładny, wybitna ambicja osobista. Potrafił w krótkim czasie uzyskać sympatię wszystkich kolegów, przez których był b. lubiany i ceniony. Fizycznie dobrze rozwinięty, postawa wzorowa, wyróżniał się schludnością, b. ruchliwy. Wybitnie inteligentny i sprytny, umie spokojnie i jasno wydawać rozkazy. B. dobrze nadawałby się do pracy w sztabach. W zupełności nadaje się na samodzielne stanowisko. Jest b. energiczny, posiada dużo zimnej krwi i zdrowego rozsądku. Doskonały instruktor i wychowawca młodszych oficerów. B. duże wiadomości teoretyczne i b. duże doświadczenie wojenne. W służbie i poza służbą wzorowy. Nadaje się na stanowisko dcy szwadronu, dyonu, szwadronu saperskiego, do wszelkich prac w sztabach. Ogólnie: Wybitny oficer.

19 marca 1939 r. awansował na mjr. rez. kaw.

Do jesieni 1924 r. pracował w majątku rodzinnym oraz prowadził własną fabrykę wyrobów konopnych. Od października studiował w Wyższej Szkole Handlowej w St. Gallen w Szwajcarii. Po jej ukończeniu w lipcu 1926 r. powrócił do kraju.

Pracował w Fabryce Wyrobów Włókienniczych w Pabianicach, a od lipca 1927 r. jako dyrektor handlowy w Fabryce Tektury i Papieru „Fordon” w Warszawie.

Należał do Związku Legionistów Polskich (wiceprezes zarządu Koła 2 Pułku Ułanów LP).

W końcu sierpnia 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, był zastępcą komendanta kwatery głównej sztabu Naczelnego Wodza. Prawdopodobnie 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 017/3 z 5-7 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim. 

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk. 

Jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

CAW, I.482.53-4451, VM; K. Banaszek, W.K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000; J. Cygan, W.K. Cygan, Ziemia mińska na drodze do niepodległości 1914-1921, Mińsk Mazowiecki-Warszawa 2008; Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; J. K[iński], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1992, nr 4; „Monitor Polski” 1931, nr 287; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934;R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939, Kraków 2003.