Urodził się 19 stycznia 1898 r. w Warszawie. Syn Wiktora i Antoniny Joanny z Kazimierowskich (Kaźmierowskich).

Ukończył siedmioklasową szkołę realną w Warszawie i w 1917 r. uzyskał maturę.

W czasie I wojny światowej w Polskiej Organizacji Wojskowej ps. „Henryczek”, „Henryk”. Ukończył szkołę oficerską organizacji w Warszawie (20 kwietnia 1917 r.). Służył w obwodzie w Mińsku Mazowieckim (1 listopada 1917-12 stycznia 1918), a następnie był komendantem obwodu w Ciechanowie (20 stycznia-30 września).

Jesienią rozpoczął studia na Wydziale Rolniczo-Leśnym Politechniki Lwowskiej.

Od 31 października 1918 r. w stopniu pchor. brał udział w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do I załogi Szkoły Sienkiewicza i odcinka V. Po wyparciu przeciwnika z miasta 25 listopada wcielony do II baonu 1 pstrz lwowskich (potem: 38 pułk piechoty). Był dowódcą plutonu km. Wyróżnił się podczas walk w kwietniu 1919 r. Jak pisano w rozkazie Brygady Lwowskiej z 29 kwietnia 1919 r. za bohaterstwo i odwagę, bezgraniczne poświęcenie i osobistą dzielność okazaną w zwycięskich bojach wielkanocnych – wyrażam w imieniu świętej naszej Sprawy, najgorętsze uznanie i cześć żołnierską pchor. Henrykowi Trębickiemu, który jako komendant plutonu km poprowadził swój pluton kilkakrotnie do kontrataku tam, gdzie zagrażało największe niebezpieczeństwo.

Wobec choroby (malaria) leczył się w szpitalu. Po rekonwalescencji przydzielony do baonu zapasowego 38 pułku piechoty. Od czerwca 1920 r. w 3 kompanii km 105 pułku piechoty rezerwowej. Skierowany do Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Poznaniu, 20 października ukończył kurs oficerski. Przydzielony do baonu zapasowego 5 pułku piechoty legionów, był instruktorem na kursie podoficerskim. 7 grudnia bezterminowo urlopowany, po czym przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. piech. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., 19 marca 1939 r. awansował na por. rez. piech.

W niepodległej Polsce do 1933 f. pracował w gospodarstwie żołnierskim w powiecie kosowskim. Aktywnie uczestniczył w działalności organizacji osadniczych, rolniczych, spółdzielczych i samorządowych. Od 1933 r. mieszkał w Brześciu nad Bugiem, gdzie był dyrektorem Komunalnej Kasy Oszczędności. Jednocześnie w 1936 r. został radcą Izby Rolniczej Poleskiej (od 1938 r. był jej prezesem).

Należał do Obozu Zjednoczenia Narodowego, był przewodniczącym okręgu. W 1938 r. wybrany posłem na Sejm RP z ramienia Obozu Zjednoczenia Narodowego w okręgu wyborczym nr 53 (Brześć nad Bugiem).

W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 052/3 z 27 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.

Żonaty, miał córki Annę (1922-2001) i Marię (23 I 1924-25 XII 1920) zamężną Nestorowicz, żołnierza AK, uczestnika powstania warszawskiego oraz syna Tadeusza (5 VI 1925-1 VIII 1944), kpr. pchor. AK ps. „Lubicz”, poległego w powstaniu warszawskim.

Jest wymieniony na tablicy w Sejmie RP, poświęconej parlamentarzystom poległym i zamordowanym w latach II wojny światowej, jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

J. Cygan, W.K. Cygan, Ziemia mińska na drodze do niepodległości 1914-1921, Mińsk Mazowiecki-Warszawa 2008; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000;J. K[iński], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1992, nr 2; Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; „Monitor Polski” 1937, nr 64; Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939, Kraków 2003.