Urodził się 22 kwietnia 1898 r. w Warszawie. Syn Wacława, przedsiębiorcy budowlanego, i Marii z Nowakowskich.

Kształcił się w Gimnazjum im. gen. Pawła Chrzanowskiego (potem: Jana Zamoyskiego) w rodzinnym mieście i 20 czerwca 1917 r. uzyskał maturę. Wstąpił wówczas na Wydział Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej.

W czasie I wojny światowej należał do skautingu i Organizacji Młodzieży Narodowej, a od listopada 1916 r. do Polskiej Organizacji Wojskowej. Ukończył szkołę podchorążych organizacji. Pracował w służbie wywiadowczej POW.

W październiku 1918 r. przerwał naukę i wstąpił do szwadronu kawalerii w Mińsku Mazowieckim. Po rozbrojeniu Niemców w mieście (11 listopada) 14 listopada ze szwadronem wszedł w skład formowanego w Mińsku Mazowieckim 5 pułku ułanów. Służył w 1 szwadronie. 

W jego składzie od stycznia 1919 r. brał udział w walkach z Ukraińcami w okolicach Lwowa, a od maja na Wołyniu. Od 20 czerwca był referentem w sekcji technicznej Naczelnego Dowództwa. 27 sierpnia mianowany pchor. Ukończył ośmiotygodniowy kurs dla oficerów szwadronów technicznych w Warszawie. Następnie skierowany do 5 pułku ułanów, jako oficer broni służył w szwadronie technicznym. Brał udział w walkach z bolszewikami. 26 listopada jako student bezterminowo urlopowany, po czym przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako ppor. rez. kaw. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., 19 marca 1939 r. awansował na por. rez. br. panc.

Podjął przerwane studia na politechnice. Należał do korporacji studentów „Arkonia”, której w 1927 r. został prezesem, sprawował też funkcję oldermana.  21 czerwca 1927 r. otrzymał dyplom inżyniera dróg i mostów.

Mieszkał w Warszawie. Przez kilka lat pracował w firmie ojca,  potem był kierownikiem nadzoru robót Okręgu Korpusu nr I w Warszawie. Był budowniczym kompleksu Torów Wyścigów Konnych na Służewcu..

W 1927 r. odbył ćwiczenia w rezerwie w 5 pułku ułanów, zaś w 1931 r. ukończył sześciotygodniowy kurs samochodowy dla oficerów rezerwy w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernych. W 1935 r. odbył ćwiczenia w 1 baonie czołgów i samochodów pancernych w Poznaniu.

Podczas kampanii 1939 r. zgłosił się ochotniczo do Wojska Polskiego. Po 17 września w okolicach Lwowa dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 029/3 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim. W 1943 r. jego zwłoki zidentyfikowano (nr 1291); znaleziono przy nich znak tożsamości oraz medalik.

Odznaczony Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na kpt.

Żonaty, miał synów Jerzego i Michała.

Jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

L. Fabianowicz, Oficerowie 5 Pułku Ułanów Zasławskich zamordowani przez NKWD w 1940 roku, „Przegląd Kawalerii i Broni Pancernej” 1997, nr 154; Z. Godyń, Straty spośród kawalerzystów i pancernych z rąk sowieckich w II wojnie światowej, Londyn 1976; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000;J. K[iński], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1993, nr 2; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939, Kraków 2003.