Urodził się 30 lipca 1890 r. w Tarnopolu. Syn Ignacego i Cecylii z Turków.

Studiował weterynarię w Akademii Weterynaryjnej we Lwowie i tam w 1914 r. uzyskał dyplom lekarski.

W czasie I wojny światowej w latach 1915-1918 w armii austro-węgierskiej. Uczestniczył w działaniach na froncie włoskim.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Podczas wojny z bolszewikami służył w dowództwie 14 Dywizji Piechoty, 14 pułku artylerii ciężkiej i 7 pułku strzelców konnych.

Zweryfikowany jako kpt. lek. wet. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. był starszym lekarzem weterynarii w 4 puł. Jako wolontariusz wykładał wówczas  hodowlę koni na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Awansowany z dniem 15 sierpnia 1924 r. na mjr. lek. wet., sprawował funkcję starszego lekarza weterynarii w 7 pułku ułanów (1924). Następnie był lekarzem weterynarii w Komisji Remontowej nr 2 w Poznaniu (1928, 1932) i nr 1 w Warszawie (1939).

Należał do Polskiego Związku Lekarzy Weterynaryjnych, publikował na łamach Biuletynu Weterynarii Wojskowej”, „Wiadomości Weterynaryjnych” i „Pamiętników Polskiego Towarzystwa Lekarzy Weterynarii”.

Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.

W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Odznaczony złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.

Żonaty, miał potomstwo.

Jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie. 

Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; W.A. Gibasiewicz, Niepowtarzalni. Lekarze weterynarii ofiary II wojny światowej, Warszawa 2009; Księga dziejów 7 Pułku Ułanów Lubelskich im. Generała Kazimierza Sosnkowskiego, Londyn 1969; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.