Urodził się 18 lutego 1899 r. we wsi Dźwiniacz pow. Zaleszczyki. Syn Jędrzeja i Ireny z Kostynników.

W czasie I wojny światowej od 21 kwietnia 1915 r. w Legionach Polskich. Ze względu na stan zdrowia po kilku tygodniach zwolniony z ich szeregów. Od 21 czerwca 1916 r. ponownie w Legionach Polskich. Uczestniczył w ostatnich walkach na Wołyniu. W czerwcu 1917 r. przebywał w stacji zbornej w Pradze.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w 2 pułku piechoty LP. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) do czerwca internowany przez Austriaków na Węgrzech.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. W składzie 130 pułku piechoty walczył na froncie włoskim. Podczas rozkładu Austro-Węgier na początku listopada z grupą żołnierzy w Boguminie dostał się do czeskiej niewoli. Do marca 1919 r. był więziony w Opawie. Następnie powrócił do Polski.

Do września 1919 r. służył w Polskiej Rządowej Straży Bezpieczeństwa w Przemyślu, a następnie w żandarmerii polowej w Kołomyi. Brał udział w wojnie z bolszewikami.

1 maja 1921 r. przydzielony do 51 pułku piechoty, 21 października został bezterminowo urlopowany, po czym przeniesiony do rezerwy.  W 1925 r. odbył ćwiczenia rezerwy jako pisarz kancelaryjny w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Mińsku Mazowieckim. Od 1 lipca do 24 sierpnia 1929 r. przebywał na skróconym kursie Szkoły Podchorążych Rezerwy Piechoty w Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty nr 7 w Śremie. Z dniem 1 września 1929 r. mianowany ppor. rez. piech.

W 1923 r. ukończył seminarium nauczycielskie w Zaleszczykach. W tym też roku podjął pracę jako nauczyciel i kierownik szkoły w Jakubowie pow. Mińsk Mazowiecki. 

Był naczelnikiem Ochotniczej Straży Pożarnej oraz dowódcą plutonu Przysposobienia Wojskowego.

W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, prawdopodobnie służył w Ośrodku Zapasowym 9 Dywizji Piechoty. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 029/4 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim. W 1943 r. jego zwłoki zidentyfikowano (nr 3075), znaleziono przy nich legitymację oficera rezerwy oraz kartę mobilizacyjną.

Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na por.

Żonaty z Anną Sopiwnyk, miał z nią córkę Irenę i syna Tadeusza, a potem z Heleną Niedziółka.

Jest upamiętniony Dębem Pamięci w Jakubowie, jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000;J. K[iński], w: Pro memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny” 1990, nr 3-4; „Monitor Polski” 1934, nr 6; Rocznik oficerski rezerw 1934.