Urodził się 17 maja 1886 r. w Nowej Wsi (obecnie część Krakowa). Syn Władysława i Julii z Wrońskich.

Ukończył Wyższą Szkołę Przemysłową w Krakowie oraz Wydział Architektoniczny Politechniki Lwowskiej, uzyskując dyplom inżyniera. Wykształcenie uzupełnił w Wyższej Szkole Technicznej w Dreźnie. 

Od 15 września 1908 do sierpnia 1909 r. pracował jako asystent w katedrze planowania w Szkole Przemysłowej w Krakowie. Następnie był zatrudniony w krakowskim magistracie, a od 1 kwietnia 1910 r. w firmie budowlanej Kazimierza Hroboniego w Krakowie. Od 30 września 1913 r. pracował jako kierownik budów.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Jako dowódca II plutonu służył w 3 szwadronie kawalerii LP. 29 września 1914 r. mianowany chor. kaw., 1 października wyruszył na front karpacki. Awansowany 18 stycznia 1915 r. na ppor. kaw., a 1 listopada 1916 r. na por. kaw., od 1 czerwca 1916 r. był adiutantem 2 pułku ułanów LP. Ranny w czasie walk na Wołyniu pod Kościuchnówką (9 listopada 1915). Razem z pułkiem 28 listopada 1916 r. przybył do Mińska Mazowieckiego. Od 31 stycznia do 30 marca 1917 r. przebywał na wojennym kursie Szkoły Sztabu Generalnego. Następnie ponownie w pułku w Mińsku Mazowieckim. W czerwcu dowodził szwadronem uzupełniającym. Od czerwca do sierpnia tego roku dowodził 4 szwadronem 24 sierpnia z pułkiem opuścił miasto.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Był referentem personalnym w dowództwie korpusu. W 2 pułku ułanów LP służył do 19 lutego 1918 r., tj. do momentu jego likwidacji w następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918). Internowany w Bustyahaza, Marmaros-Sziget i Huszt. 

Zwolniony, 1 czerwca 1918 r. został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski. Od lipca przebywał na kursie technicznym w Wiedniu, po czym służył w oddziale budownictwa wojskowego w Lublanie i Krakowie.

Od 1 listopada 1918 r. w Wojsku Polskim. Początkowo służył w Krakowie, a następnie awansowany na rtm. kaw. od 1 grudnia był oficerem sztabu w dowództwie Armii „Wschód”. Uczestniczył w walkach z Ukraińcami w okolicach Lwowa. W okresie wojny służył jako szef sztabu  Grupy Operacyjnej gen. Władysława Sikorskiego i 5 Dywizji Piechoty. 11 czerwca 1920 r. zatwierdzony w stopniu ppłk. kaw. (z dniem 1 kwietnia). Był oficerem operacyjnym, a w czasie walk pod Warszawą w sierpniu 1920 r. szefem sztabu 10 Dywizji Piechoty i Grupy Operacyjnej gen. Lucjana Żeligowskiego. 

Jako oficer operacyjny działał w bezpośrednich akcjach. Opracowywał plany z dużym zasobem doświadczenia oraz przewidywania toku wypadków. Osobiście bardzo odważny, w decydujących chwilach przyjmował na siebie nawet rolę łącznika. Miało to miejsce m.in. pod Lidą, gdzie do cofającej się 19 BP przedarł się wśród oddziałów kawalerii nieprzyjaciela po to, aby ustnie wydać rozkazy i skierować na właściwą drogę odwrotu.

W przełomowych dniach bitwy pod Warszawą (14-16.8.1920 r.) był szefem sztabu grupy gen. Żeligowskiego, która zatrzymała prącego naprzód nieprzyjaciela i w krwawych kontratakach odbiła stracony przez innych Radzymin. Udane przeprowadzenie tej operacji jest w wielkiej mierze do zawdzięczenia ppłk. Grabowskiemu, który nie zważając na osobiste niebezpieczeństwo był wszędzie tam, gdzie było potrzeba.

Funkcję szefa sztabu 10 Dywizji Piechoty sprawował do 15 marca 1921 r. Od 23 marca szef Oddziału V Sztabu Generalnego i do 30 października szef Komisji Likwidacyjnej Naczelnego Dowództwa. Od 1 listopada 1921 do 1 października 1922 r. uczestnik I kursu doszkalającego Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Zweryfikowany jako ppłk kaw. z 1 czerwca 1919, po ukończeniu kursu 23 października został II referentem w Inspektoracie Armii gen. Lucjana Żeligowskiego. Od 23 października 1925 do 29 listopada 1927 r. zastępca dowódcy 4 pułku strzelców konnych. 1 kwietnia 1926 r. skierowany na trzymiesięczny kurs doszkolenia sztabowych oficerów kawalerii w Obozie Szkolnym Kawalerii w Grudziądzu. Od 29 listopada 1927 r. dowodził 9 pułkiem strzelców konnych. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na płk. SG kaw., 10 sierpnia 1931 r. wyznaczony na szefa Biura Ogólno-Administracyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych (do listopada 1935 r.). W październiku 1937 r. został dyrektorem biura planowania w Gabinecie ministra Spraw Wojskowych. Stanowisko to zajmował do wojny.

Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.

Zamordowany w Charkowie w kwietniu lub maju 1940 r. 

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz dwukrotnie złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na gen. bryg.

Żonaty ze Stanisławą Koskowską.

Jego pamięci poświęcono tabliczkę w katedrze polowej WP w Warszawie.

CAW, I.480.751; K. Banaszek, W.K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000; T. Böhm, Z dziejów naczelnych władz wojskowych II Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; W.K. Cygan, Oficerowie Legionów Polskich 1914-1917. Słownik biograficzny t. 2, Warszawa 2006; J. Dunin-Brzeziński, Rotmistrz Legionów Polskich. Wspomnienia z lat 1914-1919, Pruszków [2004]; Grupa Rekonstrukcji Historycznej 9 Pułku Strzelców Konnych w Grajewie, www.grh9psk.pl/9psk-historia/dowodcy/ [dostęp 19 XII 2020]; Kronika 2 Pułku Ułanów Legionów Polskich i 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich, bmw 1959; Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, Warszawa 1917; „Monitor Polski”1931,  nr 132; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; VI Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916.